Długie i bogate są tradycje sportowe Milowic. Na miejscowych łączkach i placach kopano piłkę już przed I wojną światową. W latach dwudziestych futbol stawał się coraz bardziej popularny. Chłopcy, którzy nie znaleźli w rodzinnych stronach warunków potrzebnych do podnoszenia swoich kwalifikacji, przeszli do Czeladzkiego Klubu Sportowego. Entuzjaści sportu w Milowicach chcąc zatrzymać uzdolnioną sportowo młodzież, postanowili założyć klub sportowy. W 1906 roku w Milowicach powstał pierwszy klub sportowy (piłkarski) KS Milowice. W 1930 roku dzięki sympatykom sportu zgromadzonym w zakładowej straży pożarnej kopalni “Milowice” powstał prawdziwy klub sportowy posiadający zarząd i statut klubu. Funkcję prezesa klubu powierzono komendantowi Szybkowskiemu, a dla upamiętnienia swojej inicjatywy nadano klubowi nazwę “Płomień”.
Wzdłuż skarpy przy nie istniejącym już szybie “Jakubek” rozciągał się plac nadający się na boisko. Tutaj zawodnicy zaczęli zapamiętale ćwiczyć a później rozgrywać mecze. W 1932 roku, zgłosili się do rozgrywek o mistrzostwo klasy C i szybko awansowali, najpierw do klasy B, a niedługo potem do klasy A. II wojna światowa przerwała działalność klubu. Boisko Płomienia zajęli pracujący w kopalni “Milowice” jeńcy angielscy. Im wolno było uprawiać sport i rozgrywać mecze. Dopiero pod koniec mrocznej okupacji, kiedy hitlerowcy znajdowali się już w generalnym odwrocie, podjęto kilka nieśmiałych prób wyjścia z piłką na okoliczne łączki. W 1945 roku sportowcy “Płomienia” odzyskali swoje boisko. Nie mieli jednak niczego więcej. Przedwojenny dorobek klubu został całkowicie zniszczony. Nie było także drużyny. Jej członkowie zostali rozproszeni na wiele stron, a niektórym nie było dane doczekać wyzwolenia.
Działacze Milowic nie poddali się jednak i przystąpili do wytężonej i ofiarnej pracy odbudowując klub, boisko i drużynę piłkarską. Wkrótce udało się zmontować drużynę, którą w 1946 roku zgłoszono do rozgrywek klasy B. W tym miejscu godzi się zwrócić uwagę na następujący fakt. Otóż w pierwszych miesiącach po wyzwoleniu piłkarze Milowic występowali pod firmą “Robotniczego Klubu Sportowego Górnik Milowice”. Trwało to jednak niezbyt długo. Wrócili szybko do poprzedniej nazwy, której pozostali wierni przez około 50 lat. Przez szereg lat po wyzwoleniu “Płomień” był klubem jednosekcyjnym. Milowiczanie koncentrowali swoją uwagę wyłącznie na piłce nożnej. Dopiero w 1955/56 zainteresowali się innymi dyscyplinami sportu, konkretnie boksem i gimnastyką akrobatyczną. Obydwie sekcje wystartowały całkiem udanie jednak “Płomień” nie był wstanie zająć się na dłuższą metę dobrze zapowiadającymi się bokserami i gimnastykami. Toteż wkrótce przerodził się z powrotem w klub wyłącznie piłkarski. Skoncentrowanie wszystkich sił i środków na piłce nożnej opłaciło się. W 1957 roku drużyna wywalczyła awans do ligi okręgowej. “Płomień” radził sobie nadspodziewanie dobrze, w 1958 roku zajął czwartą lokatę w końcowej tabeli. W rok później zakończył zmagania dokładnie na tej samej pozycji, zaś w 1960 roku dostarczył swoim sympatykom najwięcej powodów do zadowolenia sięgnął po tytuł wicemistrza grupy.
Skład ówczesnej drużyny, będącej prawdziwym postrachem wszystkich przeciwników to: Jerzy Święch, Kazimierz Kocjan, Tadeusz Brzeski, Antoni Wower, Stanisław Słaboszewski, Aleksander Szczypa, Aleksander Gawroński, Mieczysław Woźniak, Ryszard Głowacki, Janusz Piętak, Jerzy Osuch i Włodzimierz Wower. Po tym wyczynie nigdy w piłce nożnej nie osiągnięto już takich sukcesów.
Na zdjęciu: Płomień-Milowice (kierownik drużyny J. Zdebel, stoją od lewej: R. Kopacki, P. Sztajnberg, J. Pietras,T. Brzeski, W. Wower, A. Gawroński, klęczą: Z. Suchta, Z. Bąkowicz, A. Wower, siedzą: G. Andrysek, S. Adamczyk, p. Kuś.
Joanna (Brzeska) Bąk